چکیده
علاقه به دنیا، همچون بسیاری از علایق و تمایلات انسانی، فطری است نه اکتسابی. آنچه فطری است قطعاً ممدوح و مطلوب است. استفاده از دنیا و بهره وری از ان در حد معقول، با غرق شدن و غوطه خوردن در آن متفاوت است. دنیای ممدوح دنیایی است که انسان برای کمال خویش یا رفع احتیاج خود و خانواده‌اش تلاش کند. پس دنیا و هر انچه در آن است بد نیست، بلکه نحوه استفاده از آن و چگونگی پرداختن به آن موجب میشود که دنیای ممدوح تبدیل به دنیای مذموم شود. و از آنجا که انسان ناگزیر برای رسیدن به کمال باید از پل دنیا عبور کند پس باید از پیچ و خم آن آگاه باشد و بداند که چگونه با امیال خود مقابله کند.
در قرآن کریم و روایات در رابطه با هوشیاری انسان در برخورد با چهرهایی گوناگون دنیا بسیار سفارش شده که مبادا دنیا که ابزاری است برای رسیدن به مقصد واقعی، خود مقصد واقع شود.حب دنیا آثار مخرب فراوانی بر روی انسان دارد؛ از جمله دشمنی با آخرت، فرو بردن انسان در خواب غفلت و اضطراب و دل بسته شدن به مقامات دنیای و دوری از یاد خدا و در آخر محروم بودن از معرفت حقیقی است. امّا این ابتلا و بیماری مثل بسیاری از رذایل راه درمانی دارد و آن پیشه کردن زهد و الگوگیری از پیامبر9و اهل بیت:عصمت است.
روش کار، توصیفی، تحلیلی است که با استفاده از کتب معتبر عربی و فارسی به این مهم پرداخته شده است.
کلید واژه‌ها: حب دنیا، ممدوح، راه درمان، زهد.