خانم راضیه سلطانی، طلبه مدرسه علمیه فاطمیه اندان از تحقیق پایانی  خود با عنوان : جهاد زن از منظر آیات و روایات به راهنمایی سرکار خانم مهناز مجیری و داوری سرکار خانم طائبی مورخ 1/6/97 ساعت 8:00 صبح در مدرسه علمیه فاطمیه اندان خمینی شهر دفاع کرد .

خلاصه ای  از دفاع خانم سلطانی از تحقیق پایانی خود اشاره کردند: جهاد با عنوان یکی از فروع دین اسلام است.با توجه به تعریف اسلام از جهاد زنان و محدود کردن جهاد او در داخل خانواده و عدم توجه زنان به این امر باعث ناآشنایی آنان با وظایف خویش و نهایتاً موجب متلاشی شدن کانون گرم خانواده می‌شود. لذا پرداختن به ابعاد این وظیفه تاریخی، ضروری است که کتب و مقالاتی نیز در این زمینه نگاشته شده است ولی به صورت مجزا در رابطه با جهاد زنان کتابی نگاشته نشده است.

در ادامه افزودند: از زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله روایات زیادی در رابطه با جهاد زن وجود داشته است، جهاد در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برای زنان هم در جبهه و هم در پشت جبهه خلاصه می‌شد. جهاد اصلی زن همان خوب شوهرداری نیکو و تربیت فرزند صالح می‎باشد. جهاد در خانه، جهاد در اجتماع را نفی نمی‎کند، جهاد در اجتماع باید در پی ضرورت فردی و اجتماعی شکل گیرد و زن نباید برنامه‎های زندگی خود را بر اساس حضور حداکثری جامغه تنظیم کند و حضور خود را در جامعه یک اصل تلقی کند.

  نتیجه بدست آمده نشان می دهد: شوهرداری، خانه‎داری و مادری سه وظیفه‎ی اصلی زن در خانواده است، که مجاهدت و تلاش جهادگرانه لازمه‎ی آن است. اگرچه اسلام مدیریت خانواده را بر مرد واگذار کرده است، ولی نباید نقش مدیریتی زن را در ایفای وظایف یاد شده نادیده گرفت که موفقیت او در ایفای وظایف خود در خانه و خانواده منوط به کارگیری اصول و شیوه‎های مدیریت اسلامی در شوهرداری، خانه‎داری و تربیت فرزندان است .

اهمیّت حضور زن در منزل برای تربیت درست فرزندان که کمتر مردی از عهده‌ آن برمی‌آید  و آسیب‎پذیری و آسیب‎رسانی بالای زن در اجتماع از مهم‌ترین علّت‎های توصیه اسلام به زن برای حضور حداقلی در جامعه است و این مسئله، توصیه قطعی اسلام است که جای شک و تردیدی در آن نیست، روایات بسیاری وجود دارد، بهترین چیز برای زنان آن است که مردان را نبینند و مردان نیز آنان را نبینند،  اما این بدین معنا نیست که حضور زن در جامعه ممنوع است بلکه بدین معنا که حضور زن در جامعه در پی ضرورتی فردی یا اجتماعی شکل گیرد و زن نباید برنامه‎های زندگی خود را بر اساس حضور حداکثری در جامعه تنظیم کند و حضور خود در جامعه را به عنوان یک اصل تلقی کند.