دراين بازار پرآشوب وصد رنگ كه همه ادعاي يكرنگي دارند وجوانهادرمرداب غفلت خفته‌ند، انتظارمعناي خودراپيدا مي‌كند. صحبت از انتظارشخصيتی والاست كه از اولين وآخرين منحصراست وداراي ويژگيهايي مي باشدكه خداوند او را به آن امتياز داده است.

شخصيتي والاگهركه همه آشوبها وفتنه‌ها، نيرنگها وخودخواهيها را محو مي‌نمايد.آن مصلح جهاني كه همه آمدنش رامژده داده‌ند و ستمديده‌ها به اين دلخوشند كه بالاخره روزي منتقم حقيقي مي‌آيد وبا انقلاب جهاني خود مستضعفين رابرمستكبرين چيره خواهدكرد. بايادآوري زمان ظهورش به خودتسلي مي دهند، مولود مسعودي كه يادش تسكين بخش آلام دردمندان است.

انتظار مفهومي اسلامي وارزشي فرهنگي است كه از آن، رفتار فرهنگي معيني سرچشمه مي گيرد.[1]

انتظار آماده بودن وحالت آماده باش وداشتن وتهيه مقدمات براي وقت وزماني است كه انتظارش را داريم وچيزي نيست جزتهيه مقدمات ظهوروآمادگي براي طرفداران حق.

انتظار يا آينده‌نگري به حالت كسي گفته مي‌شودكه از وضع موجود ناراحت است وبراي ايجاد وضع بهتر تلاش مي‌كند.[2]

انتظار در واقع مركب ازدوعنصر «نفي» و«اثبات» است.نفي همان بيگانگي با وضع موجودواثبات خواهان وضع بهتر بودن است.اگر اين دوجنبه درروح انسان به صورت ريشه‌دارحلول كند سرچشمه اين دورشته اعمال دامنه دار مي‌شود كه عبارتنداز: ترك هرگونه همكاري با عوامل ظلم وفسادونفي مبارزه ودرگيري با آنها ازيك سووخودسازي وخودياري وجلب آمادگي هاي جسمي ورواني ومادي ومعنوي براي شكل گرفتن آن حكومت واحدجهاني ومردمي ازسوي ديگر[3].

دوران انتظار، دوران كوشش براي مطلوب است.آن هم مطلوبي فراتر از خواسته معمولي وروزمره. هرچه هدف برتر باشد مشكلات راه نيز بيشتر خواهد بود وانسان نيز براي رسيدن به مقصد دورتر به وسيله اي برتر توسل مي جويد. پس براي مهياشدن براي ظهور بايد ازتوقع ها كاست وبرتحمل افزود.

درزمان انتظار براي ظهور منجي عالم، شدت فتنه ها آنچنان برمنتظران مي بارد كه عجز و استيصال، آنان رابه دعا متصل مي نمايد و ازخداوند استقامت مي طلبند. اين استقامت ازآنجاكه براي دين ودرراه آن است، تنها با رسوخ معرفت درانديشه ودل حاصل مي شود وبه همين علت معرفت وشناخت از مطلوبات مهم در زمان غيبت است[4].

اما همين انتظار آماده باش اثرخودرامي گذارد و«صبر» دربرابر مشكلات وبرخوردهاو«ذكر» دربرابر فتنه هاي غفلت زا و«بصيرت » دربرابر «شبهات» مهاجم را فراهم مي‌آورد[5].

درواقع انتظار، راهبردي است براي دوران غيبت كه با«فرج» پيوستگي داشته وبكارگيري درست ادبيات آن، خود، فرج وگشايش رابراي منتظران به ارمغان خواهد آورد.

هرآنچه درفرج وظهور رخ خواهد داد ازتلاشهاي پيگير براي تحقق عدالت جهاني و… بايد درحد توان، در دوران انتظار وغيبت صورت پذيرد تابتوان گفت : انتظار فرج، خودهمان فرج است.