کبوتر بی قرار دل فاصله مشهد الرضا تا مسجدالنبی و بقیع را با التهاب طی می کند . گاهی بر بام سقا خانه ی طلایی مأوا می گیرد ، گاهی بر گنبد خضرا می نشیند و زمانی بر زمین بقیع اما باز هم آرام نمی شود …

سنگینی لحظه ها را حس می کنی !

سخت است باور رفتن رحمت بی پایان چون تو از میان آدمیان ، تو که بهترین بنده خدا و زیباترین آفریده اویی … تو که رحمت للعالمینی … از وصف مهربانیت عاجزم و از شرح دلتنگی خویش در نبودنت در هر نمازم به حقانیت رسالت آسمانی ات گواهی می دهم و تو می دانی که چقدر از کوتاهی خویش در به دوش کشیدن پرچم رسالتت شرمسارم … زمانی که ظلمت وجودم طغیان می کند ، در آخرین لحظات ، دست نوازشی بر سرم می کشی و باز هم من می مانم و فهم ناچیزم از شناخت تو !

از شناخت تو و فرزندانت … .

از کریم اهل بیت برایت بگویم ؟! از شبیه ترین مخلوقات به تو حقی در روزی که به سوی محبوب پرکشید ! از غربت مظلومانه اش و از بی انتهایی کرم و بخشندگی اش … یا از رئوف ترین ضامن آهو که هنوز هم زنجیر این دل سیاه از حلقه های پنجره فولادش گشوده نشده ، نه ، مرا چگونه توان درک عظمت اقیانوس ؟!!

من همان ماهی کوچکم که تشنه قطره آبی است که اگر به لطف تو به او بخشیده شود شاید اندکی از پرده های غفلت چشمانش کنار رود و گام های کوچکش برای یاری فرزند نجات دهنده ات در مسیر صحیح هدایت شود … . سلام بر تو ای آخرین فرستاده خدا در زمین که با آمدنت نعمت بر بندگان خدا تمام شود و دینشان کامل .