بارالها! تو را سپاس که قلبم را آکنده از دوستی و محبت اولیائت قرار دادی.

بهترین بندگانت در دلم چنان محبتی ایجاد کرده‌اند که اگر سراسر عمرم شکرگزارت باشم، نمی‌توانم حقّ این نعمت بزرگ را اَدا کنم.

پروردگارا! تو را سپاس می‌گویم که وجودم را به مدار اهل‌بیت^{(علیهم‌السلام)} استوار ساختی و برگ‌برگِ اندیشه سبزم را در راه شناخت جگرگوشه قلب خاتم پیامبران قرار دادی، او که سرمنشأ حیات است، شگفتی آفرینش با وجود او معنا گرفت که اگر او نمی‌بود، خداوند نه تنها عالمیان که محمد و علی^{(علیهماالسلام)} را هم خلق نمی‌کرد. در نگاه زیبای او عالم وجود تجلی یافت. بانویی که با تمسک به وجودش تا سراپرده حق خواهیم رفت. واصف و باحث را یارای توصیف شمه‌ای از فضایل این بانوی بزرگ نیست چه رسد به من که در توصیف حق جلّ و علا، خود را درمانده‌ترین می‌یابم و در بیان چشمه‌ای از داشته‌های او به چنان هیجانی می‌رسم که سکوت را تنها چاره خویش می‌یابم و وصف حال گفتن را ندارم.

ای بانوی گرامی! تا دنیا دنیاست و روزی خویش را از پروردگار منان می‌گیرد و تا هستی، هستی است، عالم و عالمیان به وجود گوهری چون شما افتخار می‌کند حتی خاتم پیامبران، محمد مصطفی^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)}؛ همان‌که عالم به حضور او فخر می‌ورزد، به داشتن گُل بی‌همتای عالم بر تمامی خلایق مباهات می‌کند که مباهات هم دارد، زیرا بانویی هستی که تمام قرون بر محور شناخت تو دور زده و اسوه حسنه‌ای هستی که یوسف گمشده بر غربت و مظلومیت و تمام گلواژه‌های وجودت متأسی است.

تو برترین زنان عالم هستی و در طایفه نسوان «مریم، آسیه و خدیجه» را نیز بر اریکه فضل تو جایگاهی نیست. قبل از آنکه پا به عرصه وجود گذاری، نام زیبا و نشانت بر عالم هستی معروف و وِرد دائمی فرشتگان و نخبگان انبیای الهی بود.

اصلاً نور وجودت قبل از همه خلق شده بود. بهترین زنان دنیا به جایگاه و منزلت‌تان غبطه می‌خورند و گاهی بعضی از زنان، حتی به حسادت نیز دچار شده و عواقبی را خداوند برای آنان در نظر می‌گیرد که جبران آن بسیار سخت و مشکل است. یکی از این زنان حوّاست، مادر تمام انسان‌های روی زمین که به چشم حسد به مقام و منزلت‌تان نگاه کرد؛ آن‌جا که پس از خلقت آدم به ملائکه دستور سجده داده شد و حضرت آدم با خود فکر کرد که آیا خداوند بشری برتر از من خلق کرده، در این هنگام خداوند خطاب به او فرمود: به انتهای عرش نگاه کن. چون آدم نگاه کرد، این‌چنین نوشته شده بود: «لا إله الاّ الله، محمد رسول الله، وعلی بن ابی‌طالب امیرالمؤمنین وزوجته فاطمة سید نساء العالمین والحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنة»؛ پس آدم گفت: خداوندا! اینها چه کسانی هستند؟ خدا فرمود: آنها ذریه تو هستند که از تمام مخلوقاتم برترند. اگر آنها نبودند، نه تو بودی و نه جهنم و بهشت و نه آسمان و زمین؛ ای آدم! مراقب باش به چشم حسد به اینها نگاه نکنی که اگر این کار را کردی، از رحمتم دور خواهی شد. ولی آدم به چشم حسد به آنها نگریست و مقام و منزلت آنها را آرزو کرد و حوّا هم به چشم حسد به منزلت حضرت زهرا^{(سلام‌الله‌علیها)} نگاه کرد تا اینکه خدای متعال شیطان را به آنها مسلط ساخت و آن دو از درخت ممنوعه تناول کردند و خداوند آنها را به خاطر این نافرمانی از بهشت خارج و از جوار رحمت خویش به عالم خاک(دنیا) منتقل ساخت. آری؛ فاطمه آن‌قدر نزد خداوند عزیز و گرامی است که برای کسانی که در قلبشان به او حسد می‌ورزند، چنین عقوبتی (خارج کردن از جوار رحمت خویش) در نظر می‌گیرد، چه رسد به آنکه… .

او که در رحم مادر، مونس و همدم اوست، با او سخن می‌گوید و بهترین زنان عالم قابله‌اش گردیده‌اند. پاک و پاکیزه با دریایی از عظمت و شوکت، قدم به عرصه خاک نهاد و خدا به او سلام رساند و فاطمه‌اش نامید. او چنان مسیر پر پیچ و تاب زندگی را طی نمود که از بزرگ‌ترین سفیر هدایت و فروزان‌ترین خورشید نبوت و رسالت پدر عالی‌مقامش به مدال «فداها ابوها» مفتخر شد «او پدر را مادر بود و مونس»؛